Πριν από έναν χρόνο ακριβώς παρακολουθήσαμε το θρίαμβο της Εθνικής Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργανώθηκε για πρώτη φορά χειμώνα στο Κατάρ. Ένας τελικός δραματικός, όπως και κάθε παιχνίδι της Αργεντινής σε αυτό το Μουντιάλ. Γεμάτος πάθος, αγωνία, τρέλα… Γίναμε μάρτυρες της τεράστιας συγκίνησης ενός ολόκληρου έθνους που φαίνεται να ζει και να αναπνέει για το ποδόσφαιρο. Για τους Αργεντινούς δεν είναι απλώς ένα άθλημα. Είναι μια αντανάκλαση της πολιτικής, της καθημερινότητας, της ζωής τους. Το πάθος, η αγωνία, η αδικία, η αδυναμία, η υπεροχή, όλα αυτά συγκροτούν τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Έναν κόσμο που δεν ανήκει στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού, αλλά αποτελεί κομμάτι της πραγματικής ζωής. Μέσα από το ποδόσφαιρο εκφράζονται συμβολικά πολλοί τομείς της πραγματικότητας.
Άλλωστε, το ποδόσφαιρο αποτελεί συχνά μέσο έκφρασης πολιτικών απόψεων και θέσεων. Δεν είναι τυχαίο πως το πιο δημοφιλές τραγούδι από αυτά που συντέθηκαν από τους ίδιους τους φιλάθλους στα γήπεδα του Κατάρ, το γνωστό "Μουτσάτσος", περιλαμβάνει στίχους άκρως φορτισμένους πολιτικά: "Στην Αργεντινή γεννήθηκα/ τη χώρα του Ντιέγο και του Λιονέλ/ των παιδιών [που πέθαναν] στα νησιά Μαλβίνας (σ.σ. στην Ελλάδα τα γνωρίζουμε ως Φόκλαντ) που δεν θα ξεχάσω ποτέ...". Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο το ότι ο Ντιέγο λατρεύεται ως θεός από πολλούς φιλάθλους στην Αργεντινή. Είναι ο ήρωας που χάρισε στο λαό την ευκαιρία να νιώσει και πάλι εθνική υπερηφάνεια μέσα από την κατάκτηση του Μουντιάλ το 1986 και, παράλληλα, να "εκδικηθεί" την Αγγλία για την εισβολή στα Μαλβίνας με το γνωστό "χέρι του Θεού". Για τους Αργεντινούς ήταν μια δικαίωση, μια πραγματική ανακούφιση, γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά άλλο ένα άθλημα, ένα παιχνίδι, γιατί μέσα στο γήπεδο όλα επιτρέπονται, όπως και στη ζωή.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022. Αυτή τη φορά η Εθνική Αργεντινής δεν είχε ως υποστηρικτές μόνο τους Αργεντινούς, αλλά σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Κάθε υγιής φίλαθλος, ακόμα κι αν δεν υποστήριζε την Αργεντινή, είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του μόνο ένα πράγμα: Πώς γίνεται ο καλύτερος (ή έστω ένας από τους καλύτερους) ποδοσφαιριστές στην ιστορία του αθλήματος να μην έχει κατακτήσει ακόμα το Μουντιάλ;
Και μιλάμε φυσικά για το Λιονέλ Μέσι! Ένα παιδί που στα 11 χρόνια του ανακάλυψε ότι έχει ανεπάρκεια της αυξητικής ορμόνης, κάτι που θα μπορούσε να του στερήσει το μεγάλο του όνειρο να γίνει ποδοσφαιριστής ή ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Και επειδή καμία ομάδα στην Αργεντινή δεν δέχθηκε να αναλάβει το κόστος για τη θεραπεία του, αναγκάστηκε να μετακομίσει στη Βαρκελώνη και να ξενιτευτεί, αλλά χωρίς ποτέ να χάσει την εθνική του ταυτότητα. Αλλά αυτό το παιδί ήθελε να ζήσει και να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Γι' αυτό κάθε βράδυ έκανε μόνος του την ένεση για τη θεραπεία, για να θυμάται πόσο αξίζει αυτό το όνειρο...
Από πολύ νωρίς άρχισε να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και έφτασε στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Στα 27 του χρόνια, στο πικ της καριέρας του, όλοι περίμεναν ότι θα σηκώσει στους ώμους του την Εθνική του και θα γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής. Όμως, εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του 2014 στη Βραζιλία κοίταξε με παράπονο το Κύπελλο, γιατί δεν μπορούσε να το αγγίξει... Και αυτή δεν θα ήταν η μόνη φορά που θα έφτανε τόσο κοντά σε ένα Κύπελλο με τη φανέλα της Εθνικής και δεν θα το κατακτούσε. Τόσο ο Λέο όσο και άλλοι ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές, που μάτωναν πραγματικά τη φανέλα (βλ. Χαβιέρ Μαστσεράνο κ.α.), έχαναν τη μία μετά την άλλη τις ευκαιρίες για την κατάκτηση ενός τίτλου, τέσσερις χαμένοι τελικοί, οι τρεις εκ των οποίων συνεχόμενοι: τελικός Μουντιάλ 2014, τελικός Κόπα Αμέρικα 2015 και τελικός Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο 2016.
Κι ενώ ο Μέσι χάρισε τόσα πολλά στο ποδόσφαιρο, ειδικά από το 2014 και μετά θα μπει στο στόχαστρο των αθλητικογράφων στην πατρίδα του. Οι αρνητικές κριτικές ήταν δριμύτατες. Για αυτούς ο Λιονέλ δεν ήταν αρκετά Αργεντινός... Ο Λιονέλ που αρνήθηκε κατηγορηματικά να παίξει για την Εθνική Ισπανίας και επέμενε να μιλάει "αργεντίνικα" στη Βαρκελώνη, παρά το ότι ήταν εκεί από τα 13 του χρόνια και πολλές φορές αντιμετώπιζε το χλευασμό των Καταλανών για αυτήν του την επιλογή... Ποιος φταίει για τους χαμένους τελικούς; Το μεγάλο ταλέντο συνδέεται με την ηγεσία σε κρίσιμες στιγμές και η ηγεσία συνδέεται με την ευθύνη. Μια ευθύνη που έπνιξε τόσο το Λιονέλ, ώστε αποφάσισε να παραιτηθεί από την Εθνική. Αλλά ευτυχώς για το ποδόσφαιρο βρέθηκαν οι άνθρωποι που του άλλαξαν γνώμη. Η μαζική αντίδραση του κόσμου σε αυτήν την είδηση και τα συγκινητικά και εγκάρδια μηνύματα που του έστελναν έφεραν πίσω στην Εθνική το Λέο.
Ό,τι και να γινόταν, όμως, το ερώτημα παρέμενε το ίδιο. Γιατί ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της παγκόσμιας ιστορίας του ποδοσφαίρου δεν μπορεί να κατακτήσει κανέναν τίτλο με την Εθνική του; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα ήρθε να την δώσει ο Λιονέλ Σκαλόνι. Ο προπονητής που ξεκίνησε ως υπηρεσιακός και κατάφερε να μείνει δίνοντας εκπληκτικά αποτελέσματα στην ομάδα του. Ο ενορχηστρωτής του θριάμβου της Αργεντινής είχε μια απάντηση στο γιατί η Εθνική του δεν μπορούσε ως τώρα να πάρει το Μουντιάλ. Ενώ για όλους εμάς ο απόλυτος πρωταγωνιστής, το διαρκές σημείο αναφοράς ήταν ο Μέσι, για το Σκαλόνι το σημείο αναφοράς ήταν η ομάδα.
Όπως τόνιζε και ο ίδιος συνέχεια στις συνεντεύξεις του, το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Έτσι, ο καθένας στην ομάδα του Σκαλόνι είχε το δικό του ρόλο, αλλά όλοι έναν κοινό στόχο: την κατάκτηση του τροπαίου. Ή μάλλον το να κάνουν το ίνδαλμά τους να εκπληρώσει το όνειρό του. Οι ποδοσφαιριστές του Σκαλόνι ήταν η γενιά που μεγάλωσε με το όνειρο να γίνει σαν το Μέσι. Ο Χουλιάν, ο Ένσο, ο Αλέξις, ο Λέα έγιναν ποδοσφαιριστές λόγω Μέσι. Τώρα, πέρα από το δικό τους όνειρο να κατακτήσουν το Μουντιάλ, έπρεπε να παλέψουν ακόμα περισσότερο για να δικαιώσουν το δικό τους ήρωα. Ο Ρόδρι, γνωστός και ως "σωματοφύλακας" του Μέσι, είχε δηλώσει ότι θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσει το Λέο να βρεθεί εκεί που αξίζει. Και πράγματι σε κάθε παιχνίδι άφηνε τα πνευμόνια του μέσα στο γήπεδο... Το ίδιο και οι υπόλοιποι... Κι όταν αυτό δεν ήταν αρκετό, ο Ντίμπου ήταν εκεί για να αποκρούσει. Τρία χρόνια πριν κληθεί από το Σκαλόνι είχε πει: "Θα κάνω όσες αποκρούσεις μπορώ, για να με δουν και να με πάρουν στην Εθνική". Και όντως αυτό έγινε. Και βρέθηκε στην Εθνική του να αποκρούει τα πέναλτι και με την Κολομβία (Κόπα Αμέρικα 2021) και με την Ολλανδία και με τη Γαλλία!
Αλλά αυτή η ομάδα, εκτός από τον κοινό στόχο, είχε πάθος και ψυχή! Tραγουδούσε δυνατά το στίχο από τον εθνικό της ύμνο: coronados de gloria vivamos o juremos con gloria morir (μτφρ στεφανωμένοι με δόξα θα ζήσουμε ή αλλιώς ορκιζόμαστε να πεθάνουμε ένδοξα)! Αλλά εκτός από πάθος και ψυχή είχε και μια άλλη μεγάλη αρετή. Την πιο μεγάλη αρετή στο ποδόσφαιρο: δεν είχε εγωισμούς. Ο Χουλιάν πήρε τη θέση του Λαουτάρο στη βασική ενδεκάδα, αλλά όταν γινόταν αλλαγή και συναντιόταν με το Λάου στον πάγκο αγκαλιάζονταν σφιχτά και με χαμόγελο, γιατί το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα, ο στόχος κοινός. Δεν χωράνε εγωισμοί. Ο Σκαλόνι δίδαξε καλά τους ποδοσφαιριστές του και είχε δικαίωμα να είναι περήφανος για την ομάδα που έφτιαξε, για τα παιδιά του!
Πιστεύω, λοιπόν, ότι τελικά αυτό ήταν το κλειδί της επιτυχίας: ομαδική δουλειά. Αν κάτι μας διδάσκει η ιστορία της Εθνικής Αργεντινής (και πιο συγκεκριμένα του Λέο) είναι ότι όσο ταλαντούχος και να είναι κανείς, δεν είναι εύκολο να πετύχει από μόνος του. Χρειάζεται συνεργασία, στηρίγματα, αλληλεγγύη. Όλοι μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι πολύ μεγάλο!
Όπως και να 'χει πάντως, όποια κι αν είναι η γνώμη σας σχετικά με το τι αξίζει να θυμόμαστε από τη νίκη της Αργεντινής στο Μουντιάλ, ένα είναι σίγουρο: η εικόνα του χαμογελαστού Μέσι έκανε κάθε λάτρη του ποδοσφαίρου ευτυχισμένο! Ο καλύτερος όλων των εποχών εκεί που αξίζει να βρίσκεται! Λέο, το όνειρο έγινε πραγματικότητα! Η ιστορία είχε happy end. Τα ασταμάτητα δάκρυα του Φιδεΐτο στον τελικό ήταν τελικά δάκρυα χαράς! Και όλοι νιώσαμε τη δικαίωση για τον άνθρωπο που καλούνταν συνεχώς να κουβαλήσει στις πλάτες του μια ολόκληρη ομάδα και στο τέλος βρήκε τη θέση του ΜΕΣΑ σε μία ομάδα.
